Park podworski w Prymusowej Woli

Wieś powstała tu w XV wieku jako kolonia wsi Grążowice. Pierwsze trzysta lat dziejów - poszło w niepamięć. W XVIII wieku zbudowano w Prymusowej Woli drewniany dwór, istniał tu przez 200 lat. Zachował się park dworski objęty ochroną konserwatorską oraz zachowały się trzy zabytkowe budynki gospodarcze. Właścicielami tutejszego majątku byli Rostkowscy a później Bogusławscy i Domańscy. W okresie międzywojennym gospodarzyła tu pani Eugenia Domańska. Pełna niestrudzonej energii i twórczej inicjatywy rozwijała szeroką działalność w regionie opoczyńskim. Jako przewodnicząca Koła Gospodyń Wiejskich powiatu opoczyńskiego organizowała kursy i wygłaszała pogadanki we wsiach. W Opocznie założyła przytułek dla sierot po I wojnie światowej, w Prymusowej Woli wystawiła remizę strażacką i budynek ochronki czyli przedszkola. Po tzw. "wyzwoleniu" nastąpiła Polska Ludowa - okres "wyrównywania niesprawiedliwości społecznych". Konfiskacie podlegała nie tylko cała szlachecka ziemia uprawna i zalesiona, lecz także domy właścicieli. Ponadto wprowadzono zakaz zamieszkiwania przez byłych ziemian w powiecie, w którym znajdował się ich skonfiskowany majątek. Taki był koniec ostatnich dziedziców majątku Prymusowa Wola. W Prymusowej Woli (łódzkie) Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna "Zgoda" zdewastowała dwór i park. Dobrze że nie rozparcelowali wszystkiego i nie zabudowali jak w Januszewicach.. Dziś dzieje się tu dobrze - działa firma, widać rozmach, tworzy się marka, z tego będzie coś dobrego. *************************************************** Pozwolę sobie na kilka zdań komentarza historycznego oraz cytat i ocenę (tego jak ta kwestia wygląda w ogóle w Polsce): Miarą wielkości narodu jest dbałość o zabytki przeszłości, wrośnięte korzeniami w rodzimą glebę, unikatowe dla danego miejsca i społeczności. Dwory i kultura ziemiańska są jednym z najbardziej charakterystycznych rysów polskiej tożsamości. Niszczenie ich jest odcinaniem naszych korzeni. Spuścizna po polskim ziemiaństwie znikła. Dwory, pałace i parki - które się zachowały - stanowią 1% stanu z 1939 r. W Polsce nie ma ani jednego całego założenia dworskiego, z całą żyjącą infrastrukturą, które przetrwałoby czasy PRL-u. Na tym nikt nie potrafiłby zarobić, tak się wydaje. Pałace przez 50 lat stały puste i niezagospodarowane, lub zrujnowane zostały w rękach gmin - jako: szkoły, przedszkola, domy dziecka, ośrodki zdrowia i domy pomocy społecznej, ośrodki kultury, mieszkania gminne. Z raportu Najwyższej Izby Kontroli z marca 2010 roku: W ocenie Najwyższej Izby Kontroli przejęcie przez Państwo nieruchomości zabytkowych na podstawie dekretu PKWN o przeprowadzeniu reformy rolnej było nielegalne. W ocenie Najwyższej Izby Kontroli obecni publiczni właściciele zabytków wykazują rażące niedbalstwo w gospodarowaniu zabytkami nieruchomymi. Sytuacja taka rokuje bardzo źle dla licznych dóbr kultury rezydencjonalnej, co w efekcie grozi zniknięciem z krajobrazu Polski pałaców, dworków czy zabytkowych parków. Nie ma w Polsce ani jednego centrum (muzeum ziemiaństwa), które gromadziłoby archiwalia związane z historią ziemian, ich siedzib i obyczajów, które prowadziłoby badania nad historią ziemiaństwa, prowadziło edukację w tym zakresie. To się stanie, z pewnością, ale dopiero za kilka - kilkanaście pokoleń. Historię niejednego kraju trzeba rozpoczynać wielokrotnie od nowa. U nas ten przedostatni początek miał miejsce w 1945 roku, a świadkami ostatniego - jesteśmy obecnie. Nowe tzw. elity dopiero się tworzą, a pieniędzy na dworki z parkami, stadninami koni i tak dalej - jeszcze nie mają, herbów - też nie. To nie jest Anglia.. To jest kraj wojen, okupacji i partyzantki, nieustannego burzenia i odbudowywania, ale w tym jest wielka siła i wielka szansa! Zapowiadany cytat: "Miarą wielkości narodu jest dbałość o zabytki przeszłości, wrośnięte korzeniami w rodzimą glebę, unikatowe dla danego miejsca i społeczności. Dwory i kultura ziemiańska są jednym z najbardziej charakterystycznych rysów polskiej tożsamości. Niszczenie ich jest odcinaniem naszych korzeni".